O książce: 2006 / "Unika Zürn pisze tak, aby każde zdanie miało jednakową wagę. To literatura skonstruowana bez dramatyzmu kulminacji. To dramaturgia lustra, dramaturgia zamkniętego kręgu.” Elfrieda Jelinek Ta cienka książeczka powinna znaleźć się na nocnym stoliku tych, którzy bez powodu martwią się nocą, ale którzy mają dość sił, aby zawsze wrócić z podróży na jej skraj. Warto jednak pamiętać, że Unika Zürn popełniła samobójstwo w wieku 55 lat, kiedy niepowodzenie w powrocie zdarza się znacznie rzadziej niż w czasach odważnej frywolności. Ale ogólne prawo nie jest pisane dla ludzi o takich imionach. Wydaje się, że tej rodem z Berlina udało się zignorować wojnę, pracując od końca lat 30. w studiu UFA, wychodząc za mąż, zostawiając męża z dwójką małych dzieci i zarabiając jako dziennikarka. Pierwszym znaczącym wydarzeniem w jej życiu było spotkanie z surrealistą Hansem Bellmerem w 1953 roku, ostatnim było jej pierwsze doświadczenie z meskaliną pod okiem innego surrealisty, Henriego Michauda. Unica od około dziesięciu lat jest muzą i wzorem Bellmera, współautorką jego „automatycznych” wierszy i bezskutecznie próbującą swoich sił w literaturze. Sześćdziesiątka to poważny kac, który obejmie „wystających” młodych ludzi dopiero w następnej dekadzie. W 1970 r. kolejny atak wyrzucił Unicę z okna jej paryskiego mieszkania. W swoich płynnych, trzecioosobowych fiksacjach delirium tęskni za poezją i ubolewa nad ubóstwem języka pozbawionego melodramatu. Fassbinder zadedykował jej filmową adaptację „Rozpaczy” Nabokowa, obok Van Gogha i Artauda. Skazani - gromadzą się w stadach Paweł Sobolew